तुल्सी गिरी
माथागढी–१ पाल्पा
त्यो स्वर्णभूमि, कौडेको लेकमा, बन्दुक पड्काउँदा ।
समर्पण भए, गोर्खाली राजा, सेनको पाउमा ।।
मिलेर बसे, हुनेछौं शक्ति, भनेर गाभिदा ।
त्यो शक्ति बन्यो, अङ्ग्रेज जित्ने, पश्चिम थर्काउँदा ।।
हिमाल सधै, हांस्दछन् हेर, उत्तर पाखामा ।
पूर्वकी रम्भा, हांस्दछिन् सधै, रमाइलो मुद्रामा ।।
दक्षिण माडी, मुस्काउछ स्वयं, त्यो आफ्नै लयमा ।
त्यो रानीमहल, रमाउछ सधै, रानीको यादमा ।।
अडिग रह्यो, झुकेन कहिले, कसैको धम्कीमा ।
सेनको राज्य, वलियो रह्यो, समावेश जातिमा ।।
त्यो माघी चाड, त्यो भेजासंग, झ्याउरेमा रमाउँदा ।
घलेक कछाड, त्यो राम्रो पोशाक, शरिर सुहाउँदा ।।
वगेकी विचमा, सभ्यता भनी, तिनाउ माडीमा ।
कालीले उत्तर, थर्काउछीन सधै, त्यो आफ्नै भाखामा ।।
त्यो बटुक मिठो, मिडीको साथमा, सालैजो गाउँदा ।
ती चेलीहरू, रमाए साथमा, कडुवा झ्याउरेमा ।।
त्यो रैनादेवी, त्यो माथागढी, त्यो रिब्दीकोटमा ।
तानसेनका सुर, तिनाउ खोला, सभ्यता हुन् हाम्रा ।।
बगनासकाली, रम्भाको यात्रा, रामपुर फाँटमा ।
त्यो पूर्वखोला, त्यो निस्दी खोला, झर्दछन् दक्षिणमा ।।
अर्गली फाँट, उव्जाउछ अनाज, रिडिको काखमा ।
पाल्पाको माडी, चुनौती दिन्छ, हरेक कोणमा ।।
रामपुरफाँट, चिनाउछ सधै, हरेक अवसर ।
पाल्पामा चाहे, के छैन सम्भव, संसार बराबर ।।
